Δεν θα μετρήσουμε τα μαύρα άλογα...

Κάποτε
θὰ σταματήσουμε
σὰ μιὰ γαλάζια ἅμαξα
μέσ᾿ στὸ χρυσάφι
δὲ θὰ μετρήσουμε τὰ μαῦρα
ἄλογα
δὲ θά ῾χουμε τίποτα ν᾿ ἀθροίσουμε
δὲ θά ῾χουμε πιὰ τίποτα
γιὰ νὰ μοιράσουμε
κρατώντας
ἕνα ξύλο
θὰ περάσουμε
μέσ᾿ ἀπ᾿ τὴ μαύρη τρύπα
τοῦ ἥλιου
ποῦ θὰ καίει Μ. Σαχτούρης

Εκεί, ψηλά, στα μέρη του Διομήδη, που θα ταξιδέψουμε χωρίς πρέπει και γιατί, όταν έρθει η Άνοιξη.

Και το πλοίο φεύγει...

Κάθε Παρασκευή...Την ίδια ώρα. Η κάθοδος στο λιμάνι. Την ώρα που τα πλοία λύνουν αρμούς.

κι αν δεν μας αφήσει η αγάπη στα μισά...
Αίγινα, θα πιάσουμε και Σύρα κι Ικαριά...
λύσε τα σχοινιά...

Εμπρός...

Εκεί κάτω...Στου Ψυρρή.
Τέχνη ελεύθερη. Αυτοδιαχειριζόμενη.